Hayatın ne kadar ibne olduğunun anlaşıldığı anlar Vol.2

Aklından neler geçtiğini okuyamazsın ama ruhunda sert bir rüzgar eser,gözlerinde bir iki damla gözyaşı akmak için sıraya girer,silecek kimse yoktur.Bilgisayar başında malmal oturursun,müzik dinlersin..müzik yalnızlığına yalnızlık katar,sevdikdiklerin güneşin doğduğu yerlerdedirler,sense yağmurun yağdığı hüzünlü günlerde,hiçbirşey yapmak gelmez içinden..Ağlarsın,işte o zaman gözyaşlarından baska hiçbirşey olmadığını anlarsın yanında,telefonuna bakarsın,ne mesaj vardır ne çağrı.ödemeli attığında "Aranılan abone redetti" cevabını bile özlersin.. Sonra,beyaz bomboş bir kağıt alırsın eline,duygularını,düşüncelerini,nefretini,ve gözyaşlarını dökersin akıtırsın kusarsın kağıda.. Sonra saklarsın kimseler okumasın diye,genelde geceleri anlarsın yalnız olduğunu,gün bitmiştir.güneş batmıştır,seni aydınlatan güneş ışığı değil sadece bilgisayarın ekranından gelen ışıktır..
 
Sorarsın kendine 'kim ulan bu hayatın şartellerini attıran ?' diye ama cevap bulamazsın.Neyse öyle işte düd.