Rüzgarlar vardı,fırtınalar..Esip savuran,bütün geçmişi dağıtan..Yıkan..Ya şimdi? Evet,şimdi durgun zaman.Şimdi yorgun hayat ve suskun beden..Ama hiç unutulmucak tekşeyken sen,vakit daralır..Bedenlerimiz suskun bak..Konışamaz gerçekleri,Biliyoruz aslında ikimizde sebepleri,Ama sebepsiz susuşlarla yitiksiziz.Doğru olan değil bu,susmak..içine atmak.Neden yapıyoruz bunu?Belkide yanlış olduğundandır.Belkide sonucu mutluluk olandır bu..Ama ben seninle mutlu olmak isterdim,yada mutluluk senden gelen bir rüzgar zannederdim..Sadece senden.Senin içinde benmiyim gülüşünün sebebi? Benmiyim,şarklarda seni sarhoşlatan,yada birden seni sarsan bir duygumuyum bazen? Çünkü bende sen busun,her duygumda kendine bir yer açmışsın..Her anımda bir yer kapmışsın..Belkide bu suskunluğumun sebebi daha fazla uzaklaşmamak senden,daha fazla yakmamak canımı..
- Ezgi Lejon
- Herkes dönem dönem farklı ruhlar trajedisi yaşar, obsesyon düşüncelere sığınır, kalbinin ajitasyonuyla hareket eder.Bazen cümleler kelimesiz kalır, ağlarlar.Bazen kelimeler düşüncelerin korumalıklarına asılır,bir cümleye ait olmayı bekler, o cümle aklının bir köşesindedir her zaman lakin çıkamaz kolay kolay ağızdan.İşte benimse, bir gün.. Kelimelerim düşüncelerimin korumalıklarına asılmış,bir cümleye ait olmayı beklerken,hafif bir rüzgar esti, kelimelerim düşerken yere, cümlelerim onların harflerinden tuttu çekti geri! "canlarını acıta acıta.." -Tanrı bana platonik, haberi yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder