-

Acılarımız alırken mutluluklarımızın bakireliğini,ana rahminden henüz çıkamamış mutluluklarımız abortus yapıyor hep.
En derin yerden inlemeler! Sadece mutluluklarımızın canı acıdığından,bize gelemediklerinden değil!
Kutsal bir fahişe gibi; daha ne kadar sikilebiliriz ki hayat tarafından? Daha ne kadar..

                     Mutluluklarımızın içinden doğan acılar seramonisi tırmalasada ruhlarımızı,hayatın morfini olmuşken acı,yaşamak o kadar da güç değil bu bedenlerde,değil mi?