Kaldı,herşeye rağmen kaldı.Bütün gitmeler değersizdi şimdi..

Mitoz bölünmeden pek bir farkı yok yalnızlığın.Hayır mı? Ne hayır! Geçmiyormu zamanla?Neden ağlayacakmışsın?Onarılmıyor mu zamanla? Neden gözyaşı dökecekmişsin yalnızlığına! Pekte kötü birşey değil yalnızlık.Bırak kemirsin ruhunu yalnızlığın gelecek hali!Tek kişiliktir yalnızlık,onu düşünüyor olupta,yalnız olamazsın!

-dedi içses ve susturdu acıları..

Duygularımın içinde bağdaş kurup oturdum,bana kalmayı öğretmişti acılarım,nasıl gidebilirim?Düşümün içinden aniden düşen bir düş değilmiydi gerçeklik?Acımışmıydı canı benim kadar,düştüğünde düşlerinden? Sahteliklerini gerçekliğine bastırarak nasıl yaşayabilirdi gerçeklik?Kaldı,herşeye rağmen kaldı.Bütün gitmeler değersizdi şimdi,gidipte ne yapacaktı sanki?Hangi sahteliğin altına sığınacaktı gerçeklik?Gitme,dedi içses.Oysa ben kalkmaya meyilliydim.Duygularımı hayata yazılmış bir mektup gibi buruşturulup atılmış hissederken,neden yaşayayacaktım? (...)

Açtım gözlerimi sonra,son günmüş gibi hissettim,dolu dolu yaşamak istedim sonra..Henüz kar yağmadan İstanbul'a,ben kârlı çıkmak istedim,yalnızlığa..Sonra sil baştan başlamamak gerek bazen dedi içses,canımın yanmasını umursamadan..

Sustum,bütün çığlıklarımın senfonisi eğdim.Sonra devam ettim,gerçeklerimi sahteliklerime bastırarak,yalnızlığın seramonisini yaşamaya..

bitti,bense yumdum gözlerimi..
Bak dedim,hayat!ağlayamazsam gücenme artık bana,gözlerim bitti..