Güneşim olsan bile ısıtamazsın artık sen beni.Yağmur olup yağ istediğin kadar.Birikir ve sel olursun sen anca.Savaşmam vücudumdaki ölüm hücreleriyle ben.Birbirimize sormadan verdiğimiz cevapların soruları bile yok ortada.Hesabı ne bu ilişkinin? Kârın ne senin? 1-2 gram fazla sevgi mi? 2-4 gram az biraz nefret mi?Mutlu musun gerçekten.Nefretimle itilmekten? Bu soruyu soruyorum sana ama sen susuyorsun.Nefretimle büyüyorsun.Mutlusun.Gülüyorsun,benim nefretimle susuyorsun çünkü.Bende susuyorum sen susuyorsun diye.Ölüm hücreleri çoğalıyor kalbimde.Acı çekiyorum biraz.Sevgi hücrelerimle ölüm hücrelerim arasında bir savaş başlıyor.Mikroplar kalbime dağlıyor ve depresif bir enfeksiyon kapıyor kalbim.Kapıyorum kalbimin kapılarını acil çıkışlara,sırf sen gitme diye.Kalbimde bir rüzgar estikçe gidiyorsun sen en dibe.Hiç gitmek istemediğin bir yere sürüklüyor rüzgarım seni.Bu bile korkuturken seni..Fırtınam başlıyor aniden.En dibe vuruyorsun.Şişenin dibine vurur gibi.Sarhoşsun.Yalnızlığa ilk biz kavuştuk,ne güzel sevgilim!Cehennemin dibine kadar seviyorum seni!
Daha kaç ilaç gerek bana?
Açtığın yaraları unutmama?
Açtığın yaraları unutmama?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder